پدرومادر آگاه، فرزند مسئولیت پذیر!

ارزش­ها؛ احترام متقابل، تقسیم مسئولیت، شادی، مشارکت­، خودنظمی، برابری اجتماعی و…

مهم­ترین وظیفه­زندگی اولیا؛ تربیت فرزندان!

ما مسئول رفتار فرزندمان هستیم!

هرچند که با روش­هایی که ما تربیت شده­ایم، شاید نتوان به تربیت بچه­ها اقدام کرد.

اگر خواسته ی ما فرزند بهتر باشد، والدین باید مربی بهتری باشند.

پس، با ارتباط موثر؛ در خانواده؛ شکل­گیری اساس و پایه­ی شخصیت سالم، همه بر هم تاثیر می­گذارند باید بفهمند به خانواده تعلق دارند آن­هم بدون قیدو شرط و نه به دلیل بهتر بودن، باهوش بودن و…   با گفت و شنود مانع سرشکستگی، ناامیدی و دلسردی در تربیت فرزندان!

دادن حق انتخاب؛ بچه­ها باید انتخاب کنند تا مسئولیت پذیر شوند. این احترام به حقوق بچه­هاست، لیک باید مراقب بود که نتیجه­ و پیامد آن را تجربه کند.

پیامد کمبود آگاهی و مهارت اولیا به روش­های تربیتی، از دست دادنِ اطمینان و اعتماد

و حسرتِ این­که: اگر فرصت داشتم فرزندم را دوباره بزرگ می کردم!

@

تو کار درست را انجام بده برای سلامت روان، شادی و موفقیت.

و در تمامی جنبه­های زندگی کودک و نوجوان درگیر نشو! که ارتباطی ناکارآمد و ناکامی است.

وقتی با کودک خود صحبت می‌کنیم به سن او توجه کنیم!

درک او،  گفت وگو و ارتباط را آسان می­کند. گوش دادن   صحبت کردن   احساسات آنان را انعکاس دادن و احساسات و افکار خود را بیان کردن.

آری! آنچه در ذهن ما می‌گذرد با آنچه در ذهن او می‌گذرد کاملا متفاوت است.

به جای سرزنش، روی دغدغه ها متمرکز شوید.

مثال روش برخورد به هنگام نشان دادن نتیجه ضعیف یادگیریِ یک  ساز؛ او مضطرب است.

–         خب، اگر در بیشتر تلاش­کنی، نتیجه­ی بهتری می­گیری(بی­اعتنایی به احساس بچه­هاست و بی­تاثیر و ناامیدی)

–         خب، من که همیشه به تو می­گفتم آن ساز مشکل است و تو درست کارنکردی

–         تو به خاطر آن نا امید به نظر می­رسی(این توجه به احساس اوست، او ناامید است. و به ادامه گفت­وگو تشویق می شود تا به طور موثری مساله حل شود).

@

بررسی کنید   مشکل متعلق به کیست؟  والدین   یا   بچه ها؟

از کجا بفهمیم؟

نگران خودمانیم   یا نگران آنان!

@

چیزی را از بچه ها نگیریم که ما بهشون ندادیم. مثل زندگی!

دوره ی ابتدایی دوره ی زندگی و لذت بردن از آن است.

@

ارزش های من؟

 شادی و شادمانی، آرامش، نشاط، سرحالی، بگذار زندگی کند  و تو  نگرانش باش!

@

متفکر، محقق و پژوهشگر   می خواهی؟     بازی­کردن برترین شکل تحقیق است.  _{انیشتین}

@

ارتباط با تفکر؛  آیا این کار من    موثر است؟    آیا اخلاقی است؟

@

عصر،  عصر شنیدن!   با مکث ارادی! گوش سپردن باعث پذیرش اولیا از سوی فرزند می شود.

@

ارتباط صادقانه  با پرهیز از هفت عادت مخرب روابط انسانی:

(عیب­جویی(انتقاد)/سرزنش/شکوه­وگلایه/ نق وغرغر/تهدید/تنبیه/دادن باج یا رشوه برای تحت کنترل گرفتن دیگری).

و با دعوت به تفکرو رفتارمسئولانه با انتخاب و رعایت هفت عادت سازنده روابط انسانی، جایگزین عادات مخرب؛

گوش سپردن/ حمایت/ تشویق/ احترام/ اعتماد/ پذیرش/گفت وگو)مذاکره(  تا به اعتماد منجر شود.

@

وقتی او(بچه/دانش­آموز) را به کاری مجبور می­کنی؛ پدر، مادر، معلم و…!

–         راه را برای خلاقیت ها، راه های پیشنهادی  او می بندی

–         مانع گفت و گو می شوی

–         شاید او نمی داند چرا این کار را باید بکند یا نکند

–         مسئولیت پذیری را می کُشی

–         کنترل بیرونی را به کارمی­گیری.   در نتیجه،

–         رابطه ات را قطع می کنی

و دیگر چراغی برافروخته نمی شود.

سیم(ارتباط) به منبع انرژی(پدر مادر، معلم و…) وصل نیست.

@

روش های جلب همکاری و مشارکت در کودکان پیش دبستانی و دبستانی:

–         درگیرکردن کودک: به او‌نگویید چه­کند، درعوض از او بپرسید: الان برای رفتن به مدرسه چه باید بکنیم؟

–         او را از کارهای روال عادی آگاه کنید و انتظار عمل از او داشته باشید: الان وقت چیه؟ نظم در انجام این کارها کودک را متقاعد به همکاری می کند  هم پارک بریم هم درس بخونیم!

@

مقایسه، مسابقه، رقابت ممنوع!  چرا؟     مانع ارتباط است.    برای اصلاح هم ،   ارتباط لازم است.

@

در بیشتر مشاوره ها با والدین درآخر به این نتیجه می رسیم که اصلا بی­خیال کودک شو          به خودت برس            کودک هیچ مشکلی ندارد          کودک حالش خوب و خوش است همیشه و این حال را از مادر می گیرد              اگر تو حالت خوب نباشد کودک به مشکل برمی خورد    پس کودک را رها کن    و    حال خودت را روبراه کن!

@

به بچه‌ها فرصت تجربه کردن بدهیم. حتا تجربه‌هایی متفاوت از آنچه ما فکر می‌کنیم درسته.

@

بدترین زمان برای ادب­کردن و تربیت کودک زمانی­است که “رفتار نامطلوب” رخ داده است.

تربیت را بگذارید برای زمان آرامش،که کودک برای حفظ عزت نفسش در مقابل شما سپر نمی­گیرد.

@

در “نه” گفتن به‌کودکان شجاع باشید!

از دو معیار می توانید برای تشخیص “نه گفتن” استفاده کنید:  ۱. نیاز  ۲. نظم

@

آینده نگر باشیم

هرکاری را که کودکان خود می توانند انجام دهند، شما برای آنان انجام ندهید! (جز در موارد خطرناک یا  بیماری)

وقتی والدین کارهای کودک را انجام‌می دهند او به این نتیجه گیری و منطق خصوصی می رسد که

 ” بالاخره یک‌نفر هست که کارها را انجام دهد“.

بدین ترتیب او پیامد طبیعی اشتباه خود را تجربه نمی‌کند. این آغاز بی مسئولیتی کودک است.

@

همیشه مراقب خطاهای تربیتی باشید. خطای اول آن است که فرزندتان را دست­کم بگیرید.

از همان دوران نوپایی از او انتظار داشته باشید تا همکاری‌کند. فقط در چنین شرایطی است که او برای همکاری و مشارکت دلگرم می شود. علاقه اجتماعی در پاسخ به نیازهای دیگران رشد می کند.

به او نشان دهید که او می­تواند مفید باشد.

@

رشد معنویت؛  برو به یک نفر کمک کن!”

این مانع تمایلات  خودخواهانه و خودشیفتگی و رشد احساس تعلق، همدلی، معنویت و علاقه اجتماعی می­شود.

کمک کردن به دیگران، تاثیرات شگرفی بر بیوشیمی مغز (سروتونین، دوپامین و اکسیتوسین) دارد و موجب افزایش احساس شادی، تنظیم خواب، فشار خون،  و خُلق و خو می شود.

@

اگر می­خواهید کودک شادی داشته باشیداجازه بدهید گاهی اشتباه کند که اگرکودک به خاطر اشتباهاتش بیش ازحد مواخذه شود، به دلیل ترس از اشتباه کردن، دست به هیچ کارتازه ای نمی­زند وخلاقیت خودرا می بازد!

@

دوران ابتدایی برای دانشمند شدن کودکان نیست. بل، برای چشیدن طعم لذتِ باسواد شدن است.

با سخت گیری و ایجاد استرس این لذت بزرگ را از فرزند خود نگیرید.

به جای نابغه، خوشبخت تربیت کنیم…

آن وقت می تواند درست زندگی کند؟ از زندگی لذت ببرد؟ مسایلش را حل کند؟

درست تصمیم بگیرد؟  دوست پیدا کند؟  اصلا می تواند بخندد؟

یادگیری ارزشمندتر از آن است که به روش های اجباری برانگیخته شود.

@

از لایه های احساس به جای خشم استفاده کنیم؛

بگذار اشتباه کند.   اصلاح می کند.   صبوری لازم است.   : مطمئنم رفتارت را درست انتخاب می کنی،

درست تصمیم می­گیری به تو اعتماد دارم اگر هم نشد دوباره …

دستم بگرفت و پا به پا برد     تا شیوه ی راه رفتن آموخت

کنترل ممنوع!  تلاش برای کنترل از طریق تشویق و تنبیه، تفکر مسئولانه را به آنان نمی آموزد.

@

درخواست کودک از والدین:

لطفا ما را کودن ، دست و پا چلفتی ، تنبل و و و ، خطاب نکنید .

ما باور می­کنیم و همونجور که شما گفتید عمل می­کُنیما !

به فرزندان خود عشق بورزید و دوستشان بدارید اما اجازه بدهید از همان سنین پایین کمی به زحمت بیفتند و با مشکلات دست و پنجه نرم کنند؛ مشکلاتی که در سنین کودکی پیامدهای قابل جبرانی به دنبال دارند ولی اگر در بزرگسالی مرتکب آن شوند ممکن است پیامدهای ناگوار و غیرقابل جبرانی به همراه داشته باشند. _{تئوری انتخاب گلسر}

_{بگذاریم کودکان در خانواده، مدارس و مراکز آموزشی حرف بزنند.}